(opowiadanie zostało przetłumaczone na język esperanto, ukazało się w "Zeszytach Białostockich" nr 13, ISBN 978-83-66137-79-0 str.101, do pobrania w pdf na
https://espero.bialystok.pl/wp-content/uploads/2023/12/13aj-bjalistokaj-kajeroj.pdf?v=9b7d173b068d )
 

Alicja i Ewa spacerowały po osiedlowym skwerze zwanym parkiem. Mógł to być spokojny spacer dla emerytek, gdyby nie małolaty. Poruszały się rowerami, hulajnogami i deskami wszędzie, gdzie tylko była odrobina przestrzeni.
– Czy oni nie mogą jeździć po ścieżce rowerowej? - syknęła Alicja.
– Nie bardzo. Tam chodzą starsze panie z pieskami – Ewa ruchem głowy pokazała jedną z nich.
Dostojna pani w letnim kapeluszu prowadziła na smyczy maltańczyka.
– To niech jej zwrócą uwagę, że od spacerów jest ta alejka, a nie ścieżka – rzekła nadal sycząco Alicja.
– Wtedy oberwą od starszej pani i jej psa. Bo droga dla rowerów jest bliżej trawnika, z którego korzysta pies, a alejka dla spacerowiczów jest przy boiskach, gdzie albo trawy nie ma, albo ktoś kopie na nich piłkę. Gdyby tak alejkę dla pieszych przenieść w miejsce tej dla rowerów, wszystko by grało.
– Czyli to jest do niczego.... Kto taką głupotę wymyślił?
– Jakiś człowiek. I jeszcze pewnie forsę za to dostał....
Koleżanki doszły do swego bloku i usiadły na ławce.
– Denerwują mnie ci nowi, co się wprowadzili po nieboszczce Starosielskiej – kontynuowała dialog Alicja – Czworo dzieci! Piszczą, wrzeszczą pod oknem. Jakieś głupie zabawy, gonitwy. Ciebie nie wnerwiają?
Ewa wzruszyła ramionami:
– Nie, przecież nauczycielem byłam, a wiesz jak jest w szkole podstawowej w czasie przerwy. Mnie tam czwórka dzieci nie rusza. Mnie wnerwia ten nastolatek z czwartego piętra, kiedy włącza na cały regulator muzykę.
Alicja przytaknęła:
– I żeby to jeszcze jakaś muzyka była... a to jakieś dudnienie, ryki z wulgaryzmami.
– Oni nazywają to rap.
I jak na zawołanie wysoko z okna rozległ się rap. Obok ławki na rowerze, niczym błyskawica, przeleciał młody człowiek płci nieustalonej. Jako dodatek wystąpiły maluchy, które pod balkonami urządziły sobie zabawę w „berka”. Tej zabawie towarzyszyły wrzaski i okrzyki typu „Łap mnie! Mam cię”.
Koleżanki westchnęły. Do domów i tak nie miały po co wracać, bo lato, okna pootwierane i hałasy blokowiska też do mieszkań docierały.
– Za moich czasów takiego wrzasku nie było.
– A gdzie się wychowałaś? - zapytała Ewa.
– Na wsi.
– To wiele wyjaśnia. Tam to chyba tylko nocne szczekania psów są uciążliwe.
– I ciągniki, kiedy skoro świat ruszają do pracy na polu.... Człowiek by sobie pospał, a tu piąta rano pobudka... A, jeszcze krowy... Jak ich na czas nie wydoisz, to ryczą jak opętane.
Ewa pokiwała ze zrozumieniem głową:
– A ja to jestem z takich przedwojennych kamienic... małe podwórko typu studnia.... Rowery nie jeździły, bo nie miały gdzie, piłki nikt nie kopał, bo też nie miał gdzie, w „berka” też nie dało się ganiać... Słowem chyba cisza była, bo ja hałasu nie pamiętam.
Rap z czwartego piętra zmienił się z polskiego na angielski. Panie uznały go za lepszy, bo przynajmniej przekleństw nie rozumiały. Maluchy na moment przerwały „berka”, usiadły na trawie i myślały, co by tu wymyślić. A nastolatek włączył kolejny utwór.
– Moja koleżanka z byłej pracy to wychowała się w kamienicy, gdzie było wielkie podwórko. Mówiła, że latem całe dnie na nim spędzali. Młodych ludzi było dużo, bo kiedyś przyrost naturalny był zdecydowanie większy – zaczęła Alicja – I mówiła, że dzieciaki też się ganiały, grały w piłkę, w takie „dziesiątki”... Pamiętasz coś takiego?
Ewa zmrużyła lekko oczy:
– Chyba tak.... odbijało się piłkę o ścianę w ustalony sposób... na przykład... piłka o ścianę, klaśnięcie, łapanie, piłka o ścianę, obrót wokół siebie, łapanie.... I trzeba było tak dziesięć razy... A komu się nie udało, to skusił i oddawał kolejkę drugiemu... A wiesz co było w tym najgorsze? Ludzie mieszkający na parterze wrzeszczeli, że im dzieci w ściany ta piłką walą.
– A chciałabyś, żeby tak tobie walili?
– No nie... Ale muzyki też się kiedyś głośno słuchało... Na gramofonie „Bambino”...
Alicja uśmiechnęła się:
– U mnie na wsi też! Ale taki głośniczek miał słaby zasięg. Nie to, co dzisiaj.

I tak mijały kolejne wiosenno-letnie dni.... Rowery jeździły, dzieci krzyczały, nastolatek słuchał rapu, a emerytki narzekały wspominając stare czasy. Do czasu.
Otóż rok wcześniej na trzecim piętrze zmarł sąsiad. Rodzina załatwiła sprawy spadkowe i mieszkanie sprzedała. Pewnego słonecznego dnia do M4 wkroczyła ekipa. Przyniosła ze sobą świdry, młoty, udary, wiertarki, wkrętarki i rozpoczęła solidną pracę.
Najpierw demolującą. Pozbycie się starych płytek w kuchni i łazience. Zdjęcie słynnej boazerii w przedpokoju. Rozwalenie starych podłóg, tynków i wykucie nowych dróg dla nowej instalacji elektrycznej.
Kucie w starym dobrym betonie wielkiej płyty zakłóciło spokój mieszkańcom osiedla. Alicja i Ewa chętnie wychodziły na skwer zwany parkiem. Zauważyły, że rowerzyści hulajgoniści i deskorolkarze są zdecydowanie cichsi niż młot pneumatyczny, a krzyk dzieci bawiących się w „berka” nie dorównuje wiertarko-wkrętarce. A co z rapem?
Panie usiadły na swojej ławce. Z czwartego piętra dobiegał rap. Nie przebił się przez mechaniczne urządzenia. Wykorzystując krótki czas dany urządzeniu na odpoczynek, Ewa wrzasnęła w stronę okna:
– Hej młody! Wyjrzyj!
W oknie pojawił się nastolatek.
– Słucham!
– Włącz rocka, najlepiej jakiś heavy. Przekrzyczysz to kucie!
– Rzućcie jakieś kapele!
– Black Sabbath! Metallica! Rammstein!
– Sie robi!
„ I po co ja to robię? Przecież nie słucham rocka” - przemknęło przez myśl nastolatkowi, kiedy szukał w kompie mocnego brzmienia. Znalazł. Kliknął. Rozległ się ostry rockowy dźwięk gitary i mocne uderzenie perkusji. Zagłuszył zupełnie udarową wiertarkę, młotki i świdry z remontowanego mieszkania. Chłopak wyjrzał przez okno.
Starsze panie podskakiwały na ławce. Dzieci tańczyły. Rowerzyści wystukiwali rytm na kierownicy.
„Już wiem po co ja to robię... Na kilka minut zmieniam świat....”